Met aandacht
"De wereld
was vredig en stil.
Sprinkhaan
hoorde
hard geluid.
zoem zoem
twee libelle
in de lucht"
We zitten op het
grote bed.
Meizezusjes en ik.
Het avondritueel.
We zien sprinkhaan
gaan.
Langzaam genietend.
De libelle snel snel snel.
Ik houd ook
van langzaam
met aandacht.
Beter gezegd:
ik ben er van
gaan
leren houden.
Lang geleden
zei
een nu grote meis:
"Je kunt aan mama's
ik ga slapen ik ben moe
horen
of mama haast heeft"
Au....
Wat een les
We luisteren
verder
meizezusjes en ik.
"Jij kunt alleen
maar lopen
Dat is zielig
zei de libelle"
"Ik houd van lopen
zei de sprinkhaan"
"Ik zie de bladeren
bewegen
zei sprinkhaan"
"Wij hebben geen tijd
om naar
bladeren te kijken"
zei de libelle.
Ik mijmer even..
Wat helpt mij
tegen geen tijd:
Dankbaarheid.
Dankbaar voor
al de kleine dingetjes.
Stilstaan bij....
Ja bij wat eigenlijk.
* Dit mooie
sprinkhaan verhaaltje
met meizezusjes.
* Voor de humor
aan tafel.
* Voor het gelach
en gespring buiten
De grote leren
elkaar de salto.
Ik leer steeds meer
de kleine
dankbare momentjes
zien.
Het verhaal is uit
Bedtijd.
Nee, Nee, Nee
ja echt.
"sprinkhaan was
gelukkig
Dat hij zo langzaam
over de weg kon lopen"
En zo is het
(voor mij)
Boek Van: Arnold Lobel
